Fussyduck is een internationaal project, ontstaan in Toscane in de zomer van 2017, het sextet bestaat uit een ongewone samenstelling met viool (Robin Antunes, Parijs), altsaxofoon en klarinet (Guillaume Guedin, Parijs), trombone (Florian Weiss, Bern) in combinatie met het klassieke pianotrio (Leandro Irarragorri, Zürich), contrabas (Daisy George, Londen), drums (Baptiste Dolt, Parijs). In het voorjaar van 2019 won Fussyduck de beroemde BeJazz Transnational Price in Bern en brachten ze hun debuut uit in 2020. Een internationaal gezelschap dat met dit album een uitermate geslaagd product aflevert dat een lust is voor het oor.

De a-typische bezetting met een viool en trombone zorgt voor een heel aparte klank in hun muziek. De composities zijn netjes verdeeld onder de orkestleden met één uitzondering “Mambo Requiem” van Lennie Tristano, gearrangeerd door Guillaume Guedin. Het album vangt aan met “Bricks” een compositie van Guedin, een gedragen muziekstuk waarin onmiddellijk de bijzondere klank van het gezelschap opvalt, zoals inmiddels gebruikelijk spelen bas en drums geen begeleidende rol meer, maar zijn ze een essentieel onderdeel van het groepsgeluid geworden. In “A Brighter Day” van Daisy George is het puur genieten van het kraakheldere altspel van Guedin, kippenvel ! Het serene “Refugium” van Florian Weiss is een indrukwekkend thema dat herinneringen oproept aan het iconische album Liberation Music Orchestra van Charlie Haden, voorwaar geen geringe vergelijking.

Met “Zafu” slaan we weer een heel andere kant in, vrolijke, opzwepende muziek met superieur pianospel van Irarragorri en Weiss op zijn trombone, top ! Lennie Tristano behoort al heel lang tot één van mijn favoriete componisten en in “Mambo Requiem” vertolken ze één van mijn geliefde nummers van hem en hoe, dus dat kan niet mis. De gedragen, desolate sfeer van het origineel wordt hier prima weergegeven in een toch totaal andere orkestratie, knap. In “Encore Cinq Minutes” van Robin Antunes overheerst het klassieke karakter van het sextet middels het gedreven vioolspel van Antunes, hoewel de dynamiek pure jazz is, dus vergeet “klassiek” maar. Het album eindigt met het titelnummer “maybe that’s all we get”, een prachtig sfeervol nummer waarbij we maar eens na moeten denken over de titel .

Jan van Leersum.